ایالت ساوث ویلز استرالیا (South Wales)

نیو ساوت ولز، ایالت جنوب شرقی استرالیا، که هم کوه‌های ساحلی و هم دشت‌های داخلی را اشغال می‌کند، از شرق به اقیانوس آرام و از جنوب به ایالت ویکتوریا، از غرب به استرالیای جنوبی و از شمال به کوئینزلند محدود می شود. نیو ساوت ولز همچنین شامل جزیره لرد هاو در ۳۶۰ مایل (۵۸۰ کیلومتر) شرق این قاره است. مرکز ایالت شهر سیدنی، بزرگترین شهر کشور استرالیا است.

محل اولین استقرار بریتانیایی ها در استرالیا در سال ۱۷۸۸، نیو ساوت ولز بوده و امروزه پرجمعیت ترین و پس از ویکتوریا، صنعتی ترین ایالت در استرالیا است.

اگرچه نیو ساوت ولز به هیچ وجه بزرگترین ایالت استرالیا از نظر مساحت نیست، اما در میان ایالت ها، بزرگترین اقتصاد را دارد و از نظر تنوع جمعیتی، سیاسی و اقتصادی، جهان کوچکی از استرالیا را به عنوان یک کل تشکیل می دهد.

از آغاز قرن بیست و یکم، جمعیت نیو ساوت ولز نسبت به سایر ایالت های استرالیا کندتر رشد کرده است که نشان دهنده پویایی رشد اقتصادی در سراسر کشور است. در حالی که بیشتر جمعیت ایالت در شهرها علی الخصوص در شهر سیدنی زندگی می کنند.

آب و هوا

ایالت نیو ساوت ولز معمولاً آب و هوای معتدلی دارد. فصل ها در جنوب ایالت به خوبی تعریف شده اند، با تابستان گرم و زمستان خنک تر و انتقال به بهار و پاییز. پاییز در مارس، زمستان در ژوئن، بهار در سپتامبر و تابستان در دسامبر آغاز می شود. تغییرات فصلی در شمال ایالت کمتر مشهود است، در قسمت شمالی تابستان‌ها گرم و مرطوب و زمستان‌ها خنک‌تر و خشک‌تر است.

بخش غربی، که از دشت‌های نیمه‌خشک غربی تشکیل شده است، به‌عنوان منطقه‌ای با کمبود بارندگی مشخص شناخته می‌شود.

آب و هوای خشک و آفتاب فراوان حاکم بر ایالت مشکلاتی را برای کشاورزان ایجاد می کند اما زندگی لذت بخشی را برای ساکنان شهرها ایجاد می کند. هوا در تابستان به ندرت بیش از حد گرم می شود، اگرچه سواحل شمالی می تواند به طرز آزار دهنده ای مرطوب باشد و سیدنی به طور متوسط ​​تنها ۲۳ روز در سال بدون آفتاب است. در داخل کشور هم در تابستان گرمتر و هم در زمستان سردتر است. میانگین دما در تابستان بین ۷۵ تا ۸۴ درجه فارنهایت (۲۴ تا ۲۹ درجه سانتیگراد) و در زمستان از حدود ۴۵ تا ۵۹ درجه فارنهایت (۷ تا ۱۵ درجه سانتیگراد) متغیر است. دمای بیش از ۱۰۰ درجه فارنهایت (۳۸ درجه سانتیگراد) در ماه های تابستان غیر معمول نیست و یخبندان در شب در زمستان در دشت ها و دامنه های جنوبی رایج است.

مردم نیو ساوت ولز
ترکیب جمعیت
بقایای انسانی یافت شده در مونگو نشان می دهد که استرالیا در حدود ۴۶۰۰۰ تا ۵۰۰۰۰ سال پیش مسکونی بوده است. قبل از اسکان اروپاییان، جمعیت نسبتاً متراکم مردم بومی نزدیک به منابع غنی ساحل زندگی می کردند و گروه های دیگر در اطراف رودخانه های اصلی داخلی متمرکز بودند. تخمین دقیقی از جمعیت بومیان در زمان اسکان اروپایی ها وجود ندارد، اما رقمی در حدود ۱۰۰۰۰۰ نفر برای منطقه ای که به نیو ساوت ولز تبدیل می شود، پیشنهاد شده است. این افراد تقریباً در ۷۰ گروه قبیله ای یا زبانی زندگی می کردند.

از زمان استقرار اروپایی ها، جمعیت نیو ساوت ولز نماینده جمعیت استرالیا به عنوان یک کل بوده است. مراحل متوالی مهاجرت هیچ تفاوت فرهنگی یا زبانی عمده ای بین ایالت ها ایجاد نکرده است. نزدیک به دو سوم مردم بریتانیایی هستند، اما از سال ۱۹۴۷ هجوم عمده ای از مهاجران، ابتدا از بریتانیا، سپس از هلند، ایتالیا، آلمان، منطقه بالکان و ترکیه صورت گرفته است. علاوه بر این، از دهه ۱۹۸۰ تعداد زیادی از مهاجران چینی و ویتنامی نیز وارد شده اند. اگرچه مردم بومی و آنهایی که منشأ جزایر تنگه تورس دارند تنها بخش کوچکی از جمعیت این ایالت را تشکیل می دهند، نیو ساوت ولز بالاترین نسبت جمعیت بومی استرالیا را دارد و تعداد آنها در اوایل قرن بیست و یکم با سرعت بیشتری نسبت به جمعیت بومی استرالیا در حال افزایش بود. گروه های دیگر استرالیایی ها

بسیاری از مهاجران رونق یافته اند، و تمرکز ملی و قومی قابل تشخیصی در سیدنی و دیگر مراکز منطقه ای بزرگتر وجود دارد. در اوایل قرن بیست و یکم، نیو ساوت ولز یکی از بالاترین نسبت ها را در میان ایالت های ساکنان خارج از کشور داشت. این افراد شامل پناهندگان یا سایر مهاجران مرتبط با برنامه های بشردوستانه، عمدتاً از عراق و جنوب آسیا بودند.

بیشترین تمرکز جمعیت بومی در نواحی غربی و جنوب غربی سیدنی است، اگرچه بیشترین نسبت جمعیت بومی (تقریبا یک پنجم) در غرب نیو ساوت ولز است.

کلاه فارغ‌التحصیلی روی حباب سخنرانی با پرچم استرالیا روی پس‌زمینه آبی نشسته است. (تحصیلات)
مسابقه بریتانیکا
آزمون واژگان استرالیایی
به طور کلی، تنش‌های قومی کم است، اگرچه برخی اوقات تنش‌های فرهنگی شعله‌ور شده است، همانطور که در فوریه ۲۰۰۴ شورش در ردفرن (یکی از حومه‌های داخلی سیدنی که جامعه بومی قوی دارد) در پاسخ به اتهامات خشونت پلیس علیه بومیان آغاز شد. اپیزودهای خشونت جمعیت با انگیزه قومی در کرونولا (حومه ساحلی سیدنی) در دسامبر ۲۰۰۵ بر روی جامعه ای از لبنانی های قومی متمرکز بود. تبعیض مداوم علیه بومیان نیز در برخی از مراکز جمعیتی غیرشهری مشاهده می شود.

بیشترین بخش از جمعیتی که به یک دین اعتقاد دارند مسیحی هستند، اگرچه تعداد ارجحیت مذهبی در هر سرشماری افزایش می‌یابد و تعداد فزاینده‌ای مسلمان و بودایی هستند. بزرگترین فرقه های فعال کلیسای کاتولیک رومی و کلیسای انگلیکان استرالیا هستند. کلیسای متحد، که توسط جماعتی از پرسبیتریان، متدیست ها، و جماعت گرایان تشکیل شده است، نیز طرفداران زیادی دارد.

الگوهای تسویه حساب

نیوکاسل نیوکاسل، N.S.W.، Austl.
بیش از دو سوم جمعیت این ایالت در ۲ درصد مساحت آن – یعنی در سیدنی، نیوکاسل و ولونگونگ، سه مرکز شهری بزرگ آن، شلوغ است. از دهه ۱۹۸۰، جنبشی از بازنشستگان و ساکنان شهری وجود داشته است که به دنبال یک زندگی ساده تر به مناطق داخلی و مناطق ساحلی شمال و جنوب سیدنی هستند. رشد این الگوهای سکونتگاهی «پیرامون شهری» به ویژگی قوی نیو ساوت ولز معاصر تبدیل شده است و با عدم تعادل جمعیتی و نیازهای خدماتی جدید همراه است.

در خارج از این غلظت ها، جمعیت به طور پراکنده توزیع شده است. تعداد زیادی شهرک خدماتی کشور وجود دارد، اگرچه تعداد کمی از آنها بیش از ۲۰۰۰۰ نفر است. بزرگترین شهرهای داخلی آلبری، اورنج و دوبو هستند که اساساً مراکز اداری مناطق کشاورزی اطراف هستند. مناطق داخلی و به ویژه بخش‌های دورتر غربی ایالت کاهش پایدار جمعیت را برای چندین دهه ثبت کرده‌اند.

روندهای جمعیتی
نرخ کلی زاد و ولد، نرخ مرگ و میر و سایر آمارهای حیاتی تفاوت قابل توجهی با بقیه استرالیا ندارد. جمعیت رو به پیری است، تعداد خانواده در حال کاهش است، میزان مرگ و میر رو به کاهش است و امید به زندگی در حال افزایش است. این روندها در دهه ۱۹۷۰ آشکار شد و تا قرن ۲۱ ادامه یافت. پیری جمعیت در جوامع ساحلی در حال رشد بیشتر مشهود است. با این حال، برای بومیان و جزایر تنگه تورس، مشخصات همه شاخص‌های سلامتی به طور قابل توجهی بدتر از بقیه جمعیت است و توزیع سنی تا حد زیادی معکوس است.

اقتصاد نیو ساوت ولز

اسکله دایره ای، یک مرکز حمل و نقل نزدیک به منطقه تجاری سیدنی.
از نظر اقتصادی، نیو ساوت ولز با حدود یک سوم گوسفند، یک پنجم گاو و یک سوم از تعداد کمی خوک، مهم ترین ایالت استرالیا است. بخش بزرگی از غلات استرالیا از جمله گندم، ذرت (ذرت) و سورگوم و بیشتر نقره، سرب و روی آن را تولید می کند. سهم این ایالت از تولید لبنیات به دلیل مقررات زدایی از صنعت و تولید کارآمدتر ویکتوریایی به شدت کاهش یافته است، و سهم آن از تولید زغال سنگ با افزایش صادرات کوئینزلند کاهش یافته است، اگرچه این ایالت به عنوان یک تولید کننده اصلی از روباز یا روباز باقی مانده است. معادن در دره رودخانه هانتر. این ایالت بیشترین تمرکز تولید را در بین ایالت های استرالیا حفظ کرده است، اما گسترش صنایع سنگین در اواسط قرن بیستم در دهه ۱۹۷۰ به پایان رسید. مانند بقیه استرالیا، این بخش از آن زمان به دلیل کاهش تعرفه ها، بازار کوچک، کمبود مهارت و دلار استرالیا شناور کاهش یافته است.

از دهه ۱۹۸۰، رکود در این جنبه‌های اقتصاد ایالتی تا حدی با رشد در بخش خدمات متعادل شده است. سیدنی به طور خاص به یک مرکز ملی و آسیا-اقیانوسیه برای دفاتر مالی و بیمه، دفتر مرکزی بانکداری، خدمات اموال و تجاری و مدیریت اطلاعات و ارتباطات تبدیل شد. رشد در این مناطق منجر به غیرصنعت زدایی شهر شد و اشتغال در تولید به طور قابل توجهی پس از سال ۱۹۸۰ کاهش یافت. با این حال، سیدنی پس از صنعتی شدن ثابت کرده است که در برابر بی ثباتی اقتصادی بین المللی آسیب پذیر است، به خصوص که نیو ساوت ولز آن نوع درآمد افزایشی از بخش منابع دریافت نکرده است. به نفع ایالت هایی مانند کوئینزلند و استرالیای غربی بوده است. در حالی که رشد خدمات در اواخر قرن بیستم و اوایل قرن بیست و یکم مشاغل جدید ایجاد کرده و به روند نزولی بیکاری کمک کرده است، بازار کار مرتبط با نوسانات بوده و با نرخ نسبتا بالای اشتغال پاره وقت مشخص می شود.

کشاورزی، جنگلداری و ماهیگیری
کشاورزی در سراسر ایالت به جز در یک سوم غربی انجام می شود. حدود سه پنجم سطح زیر کشت محصولات کشاورزی برای گندم برای مصرف داخلی و برای بازار صادراتی نامطمئن که توسط یارانه ها در سایر کشورهای صادرکننده گندم تهدید می شود، کاشته می شود. غلات دیگر عبارتند از ذرت، جو، برنج، ارزن و سورگوم. سیب زمینی، یونجه (لوسرن)، انگور، نیشکر، مرکبات و میوه های گوشتی (میوه های گوشتی از خانواده گل رز، مانند سیب و گلابی) نیز کشت می شود. کشاورزان در مزارع خود زندگی می کنند که از ۲۰۰ هکتار (۸۰ هکتار) در نوار لبنی و شکر ساحلی تا ۵۰۰۰ هکتار (۲۰۰۰ هکتار) در کشور “بره چاق” در دشت ها و در مناطق گندم و گوسفند می باشد. دامنه ها فراتر از اجاره‌نامه‌های وسیع بخش غربی، که زمین‌هایی به مساحت ۱۰۰۰۰۰ هکتار (۴۰۵۰۰ هکتار) غیرمعمول نیستند. از لحاظ تاریخی، شراب عالی در دره هانتر تولید شده است و تولید انگور شرابی به طور گسترده در نیو ساوت ولز گسترش یافته است. کشت انگور این ایالت منعکس کننده تغییرات منطقه ای است و به رسمیت شناخته شده بین المللی فزاینده ای دریافت کرده است. پنبه در مناطق آبی به سرعت افزایش یافته است، همانطور که رشد برنج نیز افزایش یافته است، اگرچه هر دو بخش مجبور بوده اند خود را با شرایط خشکسالی طولانی وفق دهند. کشاورزان نیو ساوت ولز بر ماهیت نسبتاً بدون مواد شیمیایی تولید خود به بازارهای بین المللی علاقه مند به کشاورزی “سبز” تاکید کرده اند و آنها تکنیک های پیشرفته ای را در انتخاب و اصلاح گونه های گیاهی به منظور افزایش عملکرد و تصرف بازارهای تخصصی تر اتخاذ کرده اند.

نیو ساوت ولز مهمترین ایالت تولید الوار استرالیا است که حدود نیمی از تولید استرالیا را به خود اختصاص داده است. از نظر تاریخی، این فعالیت توسط قیمت های بسیار پایین تعیین شده توسط کمیسیون جنگلبانی ایالت، Forests NSW تشویق شده است، و از دهه ۱۹۹۰ توسط یک سری توافق نامه ها و بازسازی های منطقه ای تنظیم شده است تا صنعت را در یک پایه پایدار قرار دهد. احیای جنگل ها، هم جنگل های اکالیپت و هم جنگل های کاج، یک برنامه منظم است. همچنین یک برنامه عمده برای کاشت مجدد درختان در بسیاری از جنگل های پاک شده داخلی وجود دارد.

استرالیا
بیشتر از بریتانیکا
استرالیا: نیو ساوت ولز
منابع ماهیگیری سواحل نیو ساوت ولز توسط یک فلات قاره باریک محدود شده است. چندین گونه به عنوان بیش از حد صید شناسایی شده اند و صیدهای تجاری و تفریحی به دقت نظارت می شوند. صنایع فشرده آبزی پروری – به عنوان مثال، در صدف سنگی سیدنی – توسعه یافته است.

منابع و قدرت

معدن روباز، کوبار، N.S.W.، Austl.
مهمترین منبع معدنی زغال سنگ سیاه حوضه سیدنی است که در Wollongong، Lithgow و در دره Hunter استخراج می شود. میادین زغال سنگ نیز در نواحی Gunnedah و Narrabri قرار دارند. بسیاری از معادن شفت (زیرزمینی) قدیمی بسته شده اند و معادن روباز در دره هانتر و اولان باز شده اند. ذخایر اصلی نقره، سرب و روی در Broken Hill قرار دارند. نوسان قیمت ها، بهره برداری کامل از منابع را محدود کرده است. استخراج مس در کوبار مهم است. قلع هنوز به مقدار کم در منطقه نیوانگلند در شمال شرقی نیو ساوت ولز به دست می‌آید، و استخراج ماسه‌های معدنی روتیل، پایه تیتانیوم است.

زغال سنگ منبع اصلی انرژی است. با این حال، مقداری نیروی برق آبی از طرح هیدروالکتریک کوه‌های برفی وجود دارد، توسعه‌ای که در سال ۱۹۴۹ توسط همکاری بین ایالتی آغاز شد. گاز طبیعی از استرالیای جنوبی و ویکتوریا وارد لوله می شود. منابع انرژی تجدیدپذیر – خورشیدی، بادی و زیست توده – به طور فزاینده ای در اوایل قرن بیست و یکم مورد بهره برداری قرار گرفتند، اگرچه هزینه های اولیه سرمایه گذاری بالا بود.

تولید
اشتغال در بخش تولید از دهه ۱۹۷۰ در نیو ساوت ولز به طور پیوسته کاهش یافته است، و نشان داد که این بخش در واکنش به اقدامات ساده ای که در دهه ۱۹۸۰ انجام شد، مانند کاهش کارکنان و کاهش تعرفه ها، کند بود. با توجه به جهت گیری نسبتاً بالا (برای استرالیا) به بازارهای صادراتی، این بخش در برابر نوسانات بین المللی نیز آسیب پذیر بوده است. در حالی که یک سوم تولید استرالیا در اوایل قرن بیست و یکم در نیو ساوت ولز باقی مانده بود، اشتغال در این بخش همچنان رو به کاهش بود. منسوجات، پوشاک و تولید کفش به ویژه تحت تأثیر واردات کالاهای ارزان‌تر قرار گرفتند. مواد غذایی، تنباکو و چاپ به همان میزان تحت تأثیر قرار نگرفتند، اما رنگ‌ها و مواد شیمیایی نیز از نظر تولید، اشتغال و سطح دستمزد و حقوق کاهش یافتند.

تقریباً سه چهارم صنایع تولیدی این ایالت در سیدنی واقع شده‌اند و مهندسی، صنایع تجارت فلز، پالایش نفت، پتروشیمی و فرآوری مواد غذایی به‌ویژه در آنجا متمرکز شده‌اند. سیدنی همچنین بار سنگین تعطیلی کارخانه ها و بیکاری را متحمل شد زیرا صنایع به طور فزاینده ای از مناطق دور از شهر به مناطق بیرونی حومه جابجا شدند. کارخانه فولاد نیوکاسل در سال ۱۹۹۹ بسته شد و بسیاری از صنایع مرتبط با آنها همراه شدند.

استراتژی‌های مدیریتی جدید، با تمرکز بر نوآوری، سرمایه‌گذاری در سرمایه انسانی و قابلیت‌های خاص، برای مقابله با این فشارها اتخاذ شده‌اند. محصولات پزشکی، زیست پزشکی، دارویی و جراحی، آلومینیوم معماری، قطعات هوافضا و تجهیزات محاسباتی از جمله حوزه هایی هستند که نیو ساوت ولز بخش بزرگی از تولیدات تولیدی استرالیا را به خود اختصاص داده است. این بخش همچنان با چالش‌های رقبای بین‌المللی کم‌هزینه، تغییرات سریع فناوری و دسترسی محدود به سرمایه و مهارت‌ها مواجه است.

خدمات، نیروی کار و مالیات
هزینه های مربوط به معرفی حمل و نقل، ارتباطات و سایر زیرساخت ها به یک مستعمره جدید که در بحبوحه صنعتی شدن سریع در حال حل و فصل بود به این معنی بود که در روزهای اولیه نیو ساوت ولز، این تعهدات اغلب به عنوان مسئولیت دولت در نظر گرفته می شد. تا دهه ۱۹۸۰، سازمان های دولتی بیشتر زیرساخت ها و خدمات اجتماعی را ارائه می کردند. به عنوان مثال، در سال ۱۹۵۰، یک کمیسیون برق (که در سال ۱۹۹۲ بازسازی شد و به Pacific Power تغییر نام داد) برای هماهنگ کردن تامین برق در سراسر ایالت تأسیس شد. با این حال، به طور فزاینده ای، معرفی سیستم های قیمت گذاری در بازار – با تامین آب در دره هانتر در سال ۱۹۸۲ – و خصوصی سازی تأسیسات عمومی (مانند بیمارستان ها و زندان ها) و ایجاد مشارکت های دولتی و خصوصی (مانند ساخت جاده) باعث رقابت بیشتر و به کارگیری اصول تجاری در ارائه چنین خدماتی شد.

ویژگی های نیروی کار این انتقال ها را در اقتصاد و مقررات آن منعکس کرده است. تجارت خرده‌فروشی بزرگ‌ترین کارفرما است که خدمات املاک و بازرگانی، تولید، و خدمات بهداشتی و اجتماعی را پشت سر گذاشته است. به استثنای تولید، این بخش‌ها نیز بخش‌هایی هستند که اشتغال پاره‌وقت و زنان در آن‌ها بالاتر است. اشتغال در این محل‌های کار متمایل به تحرک بیشتر و امنیت شغلی کمتر است. تنوع منطقه ای قابل توجهی در بیکاری و آسیب پذیری نسبت به بیکاری وجود دارد.

گسترش پیوسته گردشگری داخلی و خارجی به نیو ساوت ولز، به ویژه از دهه ۱۹۷۰، تأثیر عمده ای بر اقتصاد این ایالت و به ویژه بر بازار کار داشته است. این ایالت مدت‌هاست که مقصد اصلی استرالیا برای بازدیدکنندگان کوتاه‌مدت بوده است، اگرچه نسبت گردشگرانی که دریافت می‌کند در طول زمان کاهش یافته است، که عمدتاً به دلیل محبوبیت فزاینده کوئینزلند به عنوان یک مقصد است. در داخل ایالت، سیدنی هم دروازه و هم مقصد اصلی گردشگری بوده است.

یک جنبش اتحادیه کارگری سازمان یافته با کاهش پایه قدرت صنعتی و نرخ عضویت خود سازگار شده است. بیشترین عضویت در اتحادیه در حوزه های معدن، دولت و آموزش است. کارفرمایان همچنین اصلاحاتی را برای اقتصاد مقررات زدایی بیشتر و ارائه خدمات رقابتی و خصوصی شده انجام داده اند که زمانی تحت مالکیت و مدیریت دولت بود. نماینده اصلی منافع کارفرمایان اتاق بازرگانی نیو ساوت ولز است.

امور مالی دولت تحت تسلط دولت ملی (مشترک‌المنافع) است، که از سال ۱۹۴۲ تمام مالیات بر درآمد را که منبع اصلی درآمد عمومی است، جمع آوری کرده است. از آن زمان به بعد، تمام دولت‌های ایالتی استرالیا از این دریافت‌ها بر اساس فرمول ثابتی که به نفع برخی از ایالت‌های «مستضعف» به هزینه ایالت‌های ثروتمندتر مانند نیو ساوت ولز است، بازپرداخت می‌شوند. در دهه ۱۹۷۰، کشورهای مشترک المنافع نیز شروع به اعطای کمک های مالی ثابت به ایالت ها برای اهداف مشخص کردند. مالیات بر کالاها و خدمات ملی (GST) در سال ۲۰۰۰ معرفی شد. مالیات های مبتنی بر ایالت لغو شدند و کشورهای مشترک المنافع مسئول توزیع تمام درآمدهای GST به ایالت ها و همچنین ادامه کمک های بلاعوض برای اهداف خاص خود شدند. با این حال، محاسبه چنین توزیع‌هایی همچنان به عنوان منطقه‌ای از اختلافات منظم بین همه ایالت‌ها و کشورهای مشترک المنافع باقی ماند.

علاوه بر وجوهی که از کشورهای مشترک المنافع توزیع می شود، دولت ایالتی نیو ساوت ولز از مالیات بر دارایی، تراکنش های مالی، حقوق و دستمزد کارفرمایان، وسایل نقلیه موتوری و عوارض بر روی طیف وسیعی از کالاها و خدمات، از جمله قمار، درآمد دریافت می کند. دولت‌های محلی و شوراهای شهر عمدتاً از مالیات بر هزینه‌های آب و برق و از مالیات بر دارایی برای مخارج در مناطقی از جمله ساخت و نگهداری جاده‌ها و ارائه خدمات بهداشتی و بهداشتی محلی درآمد کسب می‌کنند.

حمل و نقل
امکانات اصلی حمل و نقل عمومی متعلق به دولت ایالتی و اداره می شود. راه‌آهن‌ها به بسیاری از بخش‌های داخلی می‌رسند و برای تمرکز ترافیک در سیدنی ساخته شده‌اند. طولانی ترین خط مستقیم به Broken Hill است. ساخت راه‌آهن با بودجه دولتی در سال ۱۸۵۴ آغاز شد، با خطوط اصلی که از سیدنی به سمت جنوب (تا سال ۱۸۸۳ به مرز ویکتوریا می‌رسند)، غرب (در سال ۱۹۲۷ به بروکن هیل و در سال ۱۸۸۸ به مرز کوئینزلند رسیدند) گسترش یافت. به دلیل فقدان یک گیج استاندارد بین ایالت ها، و خدمات واقعی راه آهن ملی تا سال ۱۹۹۵ محقق نشد.

در سیدنی، برنامه‌ریزی و سرمایه‌گذاری در حمل‌ونقل عمومی شهری از توسعه عقب مانده است که منجر به ناکارآمدی و عدم اطمینان شده است. اگرچه حمایت از خدمات قطار و اتوبوس در حومه شهر از دهه ۱۹۶۰ تا حد زیادی بدون تغییر باقی مانده است، استفاده از خودروهای شخصی و همچنین ازدحام ناشی از آن به طور قابل توجهی افزایش یافته است. خدمات حمل و نقل در حومه وسیع جدید در غرب ضعیف است.

در دهه‌های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ بسیاری از مایل‌ها خط ریلی در ایالت بسته شد. خدمات ریلی تا حد زیادی کاهش یافت و اتوبوس ها مسیرهای مسافری غیرمنفعت را تصاحب کردند. چندین پیشنهاد برای پیوند شهرهای ساحل شرقی در یک خط قطار سریع در طول سال ها مورد بحث قرار گرفته است.

حدود ۲۰۰۰۰۰ مایل (۳۲۰۰۰۰ کیلومتر) جاده عمومی در ایالت وجود دارد و تعداد فزاینده ای از راه های عوارضی در حال ایجاد هستند که با ترکیبی از بودجه و مسئولیت های دولتی و خصوصی ساخته می شوند. ساخت این سیستم جاده ای در فواصل بسیار دور برای جمعیتی کم، شاید بزرگترین دستاورد ایالت در زیرساخت ها باشد، اگرچه بسیاری از جاده ها باریک و در تعمیر ضعیف هستند.

هیچ ترافیک آبی تجاری به جز چند قایق توریستی در رودخانه موری وجود ندارد. زمانی حمل و نقل آبی گسترده در رودخانه های موری، دارلینگ و مورومبیجی وجود داشت که در اوایل قرن بیستم جای خود را به حمل و نقل ریلی و جاده ای داد. خدمات حمل و نقل ساحلی توسط جاده ها در دهه ۱۹۵۰ جایگزین شد.

از نظر تاریخی، بنادر اصلی این ایالت سیدنی (پورت جکسون)، خلیج بوتانی، نیوکاسل و پورت کمبلا بودند. ازدحام باعث شد که بندر سیدنی تا حد زیادی به خلیج بوتانی، واقع در جنوب شهر منتقل شود. نیوکاسل و سیدنی هر دو از نظر وزن و ارزش محموله جزو برترین بنادر کشور هستند. نیوکاسل و پورت کمبلا بر محموله های زغال سنگ، غلات، ظروف، مایعات فله و آلومینا و بوکسیت (سنگ آلومینیوم) متمرکز هستند.

نیو ساوت ولز خدمات هوایی داخلی گسترده ای دارد. آنها شامل برنامه های منظم برای تمام شهرهای بزرگ کشور از سیدنی و بسیاری از برنامه های بین شهرها هستند. فرودگاه سیدنی (کینگزفورد اسمیت) که در نزدیکی مرکز شهر قرار دارد، یکی از قدیمی‌ترین فرودگاه‌هایی است که به طور مداوم در حال فعالیت در جهان است و بسیار شلوغ است و ترافیک داخلی و بین‌المللی را مدیریت می‌کند.

دولت و جامعه
چارچوب قانون اساسی
در تئوری، دولت ایالتی امور داخلی را اداره می کند، در حالی که دولت مشترک المنافع مسئولیت دفاع، سیاست خارجی، مهاجرت، تجارت، گمرک و مالیات، خدمات پستی و حمل و نقل هوایی و دریایی را بر عهده دارد. گفته می‌شود که در این محدودیت‌ها، دولت ایالتی دارای حاکمیت است و قدرت وضع قوانینی برای صلح، رفاه و دولت خوب نیو ساوت ولز دارد. در واقع، دولت مشترک المنافع از قدرت مالی خود برای محدود کردن اختیارات ایالت ها استفاده کرده است. مانند سایر ایالت ها، نیو ساوت ولز به جز پلیس هیچ نیروی مسلحی ندارد.

پارلمان – که به مدت چهار سال تشکیل جلسه می دهد اما می تواند زودتر منحل شود – از دو مجلس تشکیل شده است. مجلس سفلی یا مجلس مقننه دارای ۹۳ عضو است که برای دوره های چهار ساله از حوزه های انتخابیه تک نفره با رأی گیری ترجیحی اختیاری انتخاب می شوند. مجلس اعلا یا شورای قانونگذاری دارای ۴۲ عضو است که (از سال ۱۹۷۸) بطور مستقیم و با رای ترجیحی و نمایندگان نسبی انتخاب می شوند. این اعضا طی دو جلسه مجلس انتخاب می شوند و بنابراین در اولین دوره خود حداکثر برای هشت سال خدمت می کنند. کابینه از حزبی انتخاب می شود که اکثریت مجلس قانونگذاری را در اختیار دارد. ریاست آن بر عهده یک نخست وزیر است. از طریق سیستم حزبی، قواعد اجرایی مؤثری وجود دارد، اما ممکن است به دلیل ناتوانی در کنترل شورای قانونگذاری ناامید شود.

فرماندار نماینده محلی ولیعهد بریتانیا است و توسط پادشاه بریتانیا به توصیه نخست وزیر منصوب می شود. رئیس دولت، فرماندار از سال ۱۹۴۶ همیشه استرالیایی بوده است. در سال ۲۰۰۱ ماری بشیر اولین زنی بود که به فرمانداری نیو ساوت ولز منصوب شد. اگرچه وظایف دفتر عمدتاً رسمی است، اما فرماندار ممکن است نقش مهمی در یک بحران سیاسی ایفا کند.

همه انتخابات بر اساس حق رای جهانی بزرگسالان انجام می شود. هر شهروند بالای ۱۸ سال باید در همه انتخابات، از جمله انتخابات ادارات دولتی محلی، رای دهد.

نواحی اساسی دولت محلی، شهرداری‌های شهری و روستایی هستند. نهادهایی به نام شوراهای شهرستان برای هماهنگ کردن خدمات مشترک مانند کنترل سیل و تامین برق در مناطقی که تعدادی از واحدهای دولتی محلی را تشکیل می‌دهند، سازماندهی شده‌اند.

احزاب سیاسی معمولاً شاخه‌های ایالتی احزاب سیاسی فدرال هستند و تمایل دارند سیاست‌ها و منافع یکسانی داشته باشند، اگرچه «حقوق ایالت‌ها» حتی در میان متحدان سیاسی با حسادت محافظت می‌شود. سه حزب اصلی عبارتند از حزب لیبرال و ناسیونال، که عموماً یک ائتلاف تشکیل می دهند، و حزب کارگر استرالیا که به طور سنتی با اتحادیه های کارگری متحد بوده است. احزاب کوچکتر و اعضای مستقل می توانند با معامله آرای خود نقش مهمی در تأثیرگذاری بر سیاست ها داشته باشند. این امر به ویژه از زمان ایجاد انتخابات مستقیم برای شورای قانونگذاری در سال ۱۹۷۸ بر اساس یک حوزه انتخابیه در سراسر ایالت، که تنوع بیشتری از نامزدها را قادر به جلب حمایت کرد، صادق بوده است.

قوانین ایالتی و اداره آن عموماً مبتنی بر سیستم بریتانیا است. رویه حقوقی شامل محاکمه توسط هیئت منصفه در پرونده های جزایی و مدنی، حق استیناف و یک قوه قضاییه مستقل است. بالاترین دادگاه ایالتی، دیوان عالی است که می توان از آن به دادگاه عالی استرالیا درخواست تجدیدنظر داد. جرایم جزئی توسط قضات در دادگاه های محلی رسیدگی می شود، در حالی که پرونده های جدی تر در دادگاه منطقه به قاضی و هیئت منصفه مطرح می شود. یک سیستم قضایی برای نوجوانان وجود دارد که توسط قضات اداره می شود.

سلامت و رفاه
دولت ایالتی مسئول اداره بهداشت عمومی، بیمارستان ها و دارو است. مراقبت های بهداشتی به طور اسمی تحت برنامه مدیکر دولت مشترک المنافع رایگان است، که با کسر درآمد شخصی مشمول مالیات تامین می شود، اما کل سیستم مدت هاست که به دلیل بودجه ناکافی در حال فروپاشی است. کسانی که می توانند آن را بپردازند، از بیمارستان های خصوصی حمایت می کنند، بیمارستان هایی که به شدت مورد حمایت حرفه پزشکی هستند. با این حال، اقدامات برای خصوصی‌سازی بیمارستان‌های دولتی موجود، که از سال ۱۹۹۲ آغاز شد، با مخالفت‌های عمومی زیادی روبه‌رو شد و در مورد اینکه آیا خدمات و کارایی بهبود یافته است یا خیر، بحث شد.

مزایای بیکاری و مستمری تامین اجتماعی به سالمندان، معلولان، بیوه ها و والدین مجرد توسط دولت مشترک المنافع پرداخت می شود. کمک هزینه خانواده به والدین دارای فرزندان تحت تکفل پرداخت می شود. علیرغم این سیستم حمایتی، فقر شرایطی است که بسیاری در آن مشترکند. خانواده‌های کم‌درآمد معمولاً در مناطق معینی از آسیب‌های مزمن متمرکز هستند و با سطوح پایین مالکیت خانه مشخص می‌شوند، و تخمین زده می‌شود که صدها هزار کودک در فقر زندگی می‌کنند.

جوایز صنعتی (توافقنامه هایی که دستمزدها و شرایط استخدام را تعیین می کند) برای مدت طولانی توسط کمیسیون روابط صنعتی استرالیا در سطح فدرال و توسط کمیسیون روابط صنعتی نیو ساوت ولز در سطح ایالت تعیین می شد. در سال ۲۰۱۰ مجموعه جوایز کارآمدتری تحت یک سیستم ملی روابط محل کار که توسط دولت فدرال اداره می شد، معرفی شد. اکثر جوایز یک هفته کاری ۳۸ ساعته را در نظر می گیرند. والدین جدید حق دریافت ۵۲ هفته مرخصی والدین بدون حقوق بدون از دست دادن شغل یا سابقه کار را دارند. با این حال، بسیاری از کودکان مراقبت از والدین شاغل را ناکافی می دانند.

استرالیا دارای مسکن دولتی محدود و تنها یک بازار اجاره کوچک است، بنابراین خرید یک مکان برای زندگی بار اصلی برای اکثر افرادی است که خانه اول خود را ایجاد می کنند. تعداد خانه‌های سالمندان و خانه‌های سالمندان به‌سرعت در حال رشد است، اما بحث‌هایی بر سر کیفیت مراقبت‌های موجود در این بخش اغلب کم بودجه و با مقررات ضعیف، اغلب مطرح شده است.

آموزش و پرورش
تحصیل در مدرسه برای همه کودکان بین ۶ تا ۱۵ سال اجباری است. تعداد فزاینده ای تا سن ۱۸ سالگی ادامه دارد و بسیاری از آنها به تحصیلات عالی بعدی می روند. بیشتر کودکان در مدارس ابتدایی و متوسطه رایگان غیر مذهبی تحصیل می کنند. با این حال، بخش قابل توجهی از سیستم جایگزین مدارس کاتولیک رومی استفاده می کنند و حرکت فزاینده ای به سمت ثبت نام کودکان در مدارس خصوصی وجود دارد. این روند منعکس کننده ثروت خانواده ها و همچنین نگرانی در مورد استانداردها و فرصت ها است. چندین دانشگاه در ایالت وجود دارد که توسط کشورهای مشترک المنافع یا ترکیبی از منابع مالی مشترک المنافع، دولتی و خصوصی تامین مالی می شوند. دانشگاه سیدنی و دانشگاه نیو ساوت ولز از جمله موسسات آموزشی پیشرو در استرالیا هستند. به طور کلی، ۱۲ دانشگاه در این ایالت وجود دارد که هفت تای آنها خارج از سیدنی هستند. همچنین دانشکده های فنی دولتی نیز وجود دارد.

جین D.N
نیکلاس براون
زندگی فرهنگی

خانه اپرای سیدنی خانه اپرای سیدنی، طراحی شده توسط Jørn Utzon، ۱۹۷۳٫
این ایالت نمی تواند مدعی فرهنگ منحصر به فردی باشد که آن را از بقیه استرالیا متمایز می کند، اگرچه از نظر تاریخی نویسندگانی از نیو ساوت ولز مانند هنری لاوسون و A.B. (“بانجو”) پاترسون در پایان قرن نوزدهم به شکل گیری و ترویج “روش بوش” در هویت استرالیایی کمک کرد. با این حال، تنوع جغرافیایی و مناظر آن، گسترش سکونت‌گاه‌ها و صنایع به این معنی است که هنر و فرهنگ نیو ساوت ولز بازتاب گسترده‌ای از تجربه استرالیایی است. این واقعیت که در اوایل قرن بیست و یکم تقریباً یک پنجم شهروندان این ایالت در خانه های خود به زبانی غیر از انگلیسی صحبت می کردند، نشان دهنده تنوع روزافزون جامعه بود.

سیدنی با توجه به وسعت، موقعیت “اولین شهر”، جهت گیری بین المللی و دوره های اختراع مجدد، تأثیر زیادی بر زندگی فرهنگی ایالت و حتی کشور داشته است. این مرکز در رویدادهایی مانند جشن‌های دویستمین سالگرد ۱۹۸۸ و بازی‌های المپیک ۲۰۰۰ مدعی شد و از طریق نماد شناخته‌شده خانه اپرای سیدنی، ثبت میراث جهانی یونسکو در سال ۲۰۰۷ و جایگاه چهره‌ها، خود را به جامعه هنری بین‌المللی نشان داد. مانند پاتریک وایت، رمان نویس نیو ساوت ولز، برنده جایزه نوبل ادبیات در سال ۱۹۷۳٫ فرهنگ سیدنی در همه زمینه ها متنوع و از سرزندگی بالایی برخوردار است. به عنوان مثال، در رقص، شرکت رقص سیدنی از زمان تأسیس خود در اواخر دهه ۱۹۷۰ بسیار نوآور بوده است و تئاتر رقص بانگارا، که در سال ۱۹۸۹ تأسیس شد، در استفاده از فرهنگ بومیان استرالیا به رسمیت شناخته شد. اپرا استرالیا تورهای گسترده ای را از پایگاه اصلی خود در سیدنی انجام می دهد. این شهر همچنین مرکز تولید فیلم و تلویزیون است.

با این حال، مناطق نیو ساوت ولز – کوه‌ها، دشت‌ها، سواحل و دره‌های رودخانه‌ها – هویت‌های مشخصی برای خود دارند که (اگر به طور فزاینده‌ای با توجه به بازار توریستی مشابه) در میراث محلی، جشنواره‌ها و تخصص‌ها بیان می‌شوند. برای مثال، از سال ۱۹۷۳، تامورث جشنواره‌ای سالانه برگزار می‌کند که ژانرهای مختلف موسیقی کانتری استرالیا را به نمایش می‌گذارد. Orange میزبان فستیوال سالانه غذا است، تیرول (حومه ساحلی وولونگونگ) سالانه جشنواره هنر و کنار دریا برگزار می‌کند و برماگوئی، در جنوب‌تر، جشنواره دوسالانه موسیقی کلاسیک و جهانی را ارائه می‌کند.

فعالیت‌های فرهنگی در نیو ساوت ولز به خوبی توسط بودجه دولتی پشتیبانی می‌شود، اگرچه این تمایل بیشتر به سمت مناطق تعریف‌شده میراث (پارک‌های طبیعی، حفاظت‌گاه‌ها، موزه‌ها و کتابخانه‌ها) و کمتر به هنرهای نمایشی نسبت به سایر ایالت‌ها بوده است. . جنبش های قوی برای حفظ محیط زیست طبیعی وجود دارد، و چندین مورد از تأثیرگذارترین نبردهای حفاظتی استرالیا در نیو ساوت ولز انجام شده است. چنین مبارزاتی بر سر حفظ محیط‌های تفریحی و ساخته‌شده شهری، از جمله «ممنوعیت سبز» که در دهه ۱۹۷۰ برای حفاظت از ساختمان‌های تاریخی و فضاهای سبز سیدنی و حفاظت از جنگل‌ها در شمال و جنوب ایالت تا دهه ۱۹۸۰ ایجاد شد، رخ داده است. صدها پارک ملی و ذخایر در اطراف ایالت وجود دارد. بزرگترین پارک ملی Kosciuszko است.

هنرها
سیدنی تأثیر قابل توجهی بر نقاشی استرالیا به‌عنوان خانه برخی از معتبرترین جوایز هنری در استرالیا داشته است: جوایز آرچیبالد (پرتره)، وین (منظره)، سر جان سولمن (ژانر)، و بلیک (مذهبی). این سؤال که آیا «مکتب سیدنی» وجود دارد – برخلاف ادعاهای رقیب زیبایی‌شناسی یک «مکتب ملبورن» – زمینه‌ای را برای بحث در مورد جریان‌های اصلی در هنر استرالیا به‌طور کلی‌تر فراهم کرده است، به‌ویژه با توجه به مدرنیسم و ​​حس‌گرایی برجسته‌تر سیدنی. تأثیرات تزئینی یا صرفاً تجاری.

چهره های مهم در نقاشی قرن بیستم مرتبط با ایالت عبارتند از سر ویلیام دوبل. سر راسل دریسدیل، که تصاویر بوته‌های او سنت‌های مربوط به مکتب ناسیونالیست منظره‌ساز استرالیایی هایدلبرگ در اواخر قرن نوزدهم را ادامه می‌دهد. مارگارت پرستون که آثار مدرنیستی اش از رنگ ها و فرم های محیط طبیعی استرالیا و فرهنگ بومی الهام گرفته است. و برت وایتلی، که آثار شهری غنی تر و دارای بار اروتیک را نقاشی می کردند. وسواس با منظره مرکز هنر استرالیا است، در نیو ساوت ولز و سایر نقاط، اما تضادهای زیادی بین مناظر معدنکاری عجیب و غریب Broken Hill در Pro Hart و آگاهی محیطی بیشتر در صحنه های مشابه مندی مارتین وجود دارد.

در ادبیات، شاعران برنده جایزه، جودیت رایت و لس موری، طیفی از علل را در نوشته و تأثیر عمومی خود در بر می گیرند، از جمله حقوق بومیان، حفاظت از آنها و سیاست فرهنگی. اریک رولز صدای جدیدی را در بسیاری از ژانرها به ارمغان آورد در حالی که با موضوعات مشابه درگیر بود. دیوید ویلیامسون، نمایشنامه‌نویس و فیلمنامه‌نویس، طبقه متوسط ​​سیدنی و نگرانی‌های آن در مورد سبک و دارایی را افشا می‌کرد، در حالی که شاعر دوروتی پورتر در رمان‌های منظوم و همکاری‌های گسترده‌تر در مورد جنایات، جنسیت، و بی‌گناهی تحقیق می‌کرد.

ورزش و تفریح

باغ‌های گیاه‌شناسی WollongongWollongong، Wollongong، New South Wales، استرالیا.
لیگ راگبی ورزش تماشاچی زمستانی در نیو ساوت ولز است و کریکت در تابستان معادل آن است. هر دو در مسابقات محلی، ایالتی، ملی و بین المللی سازماندهی می شوند و حمایت های مالی قابل توجهی از شرکت ها را به خود جلب می کنند. لیگ ملی راگبی (NRL) و لیگ راگبی استرالیا مقر خود در سیدنی است و اکثر تیم های NRL از ایالت هستند. تبلیغات و ابتکارات تجاری عمده به دنبال افزایش سودآوری و حرفه ای بودن هر دو ورزش بوده اند. اما از نظر شرکت در ورزش های سازمان یافته، تنیس و فوتبال (فوتبال) پرطرفدارترین هستند. شنا، ماهیگیری، گلف، دوچرخه سواری، دویدن و نت بال نیز از جمله تفریحات ترجیحی هستند.

پارک ملی سلطنتی با مساحت ۵۸ مایل مربع (۱۵۰ کیلومتر مربع) و در حدود ۲۰ مایل (۳۰ کیلومتر) جنوب سیدنی، در سال ۱۸۷۹ تأسیس شد. این پارک دومین پارک ملی جهان (پس از یلوستون، در ایالات متحده) بود. منعکس کننده ارتباط قوی با تفریحات در فضای باز از اوایل تاریخ این ایالت است. کلوپ‌های اولیه بوته‌روی نقشه‌ها و اصول اخلاقی حفاظتی خود را ایجاد کردند و به رهبری چهره‌هایی مانند مایلز دانفی و پسرش میلو، برای ایجاد پارک‌های ملی جدید و اعلام مناطق بیابانی مبارزه کردند. پارک ملی Kosciuszko که به طور رسمی در سال ۱۹۶۷ اعلام شد، بزرگترین ایالت با مساحت تقریبی ۲۶۶۴ مایل مربع (۶۹۰۰ کیلومتر مربع) در بخش جنوب شرقی ایالت است. این منطقه عمدتاً شامل زمین های آلپ است و شامل تمام مناطق اسکی نیو ساوت ولز است. باغ وحش تارونگا، که در سال ۱۹۱۶ در سیدنی تأسیس شد، و باغ وحش دشت های غربی تارونگا، یک تأسیسات باز در بخش مرکزی غربی ایالت، هر دو در بین بازدیدکنندگان محبوب هستند و برنامه های حفاظتی، آموزشی و حفاظتی دارند.

همراه با باغ‌های جانورشناسی و آکواریوم‌ها، باغ‌های گیاه‌شناسی نقش برجسته‌ای در فعالیت‌های فرهنگی یا تفریحی جمعیت نیو ساوت ولز دارند. باغ گیاه‌شناسی سلطنتی که در سال ۱۸۱۶ در سیدنی تأسیس شد، هم قدیمی‌ترین مؤسسه علمی در استرالیا و هم یک پناهگاه ارزشمند در مرکز شهر است.

در میان ورزش‌هایی که در نیو ساوت ولز به وجود آمد، دو ورزش قابل توجه است: کمپ‌درفتینگ (یک رویداد رقابتی گله‌داری گاو)، که برای اولین بار در تنترفیلد در دهه ۱۸۸۰ برگزار شد، و پولوکراس (ترکیبی از چوگان و چوگان)، که در اینگلبرن، نزدیک سیدنی، توسعه یافت. ۱۹۳۹٫ افتتاحیه مسابقه قایق بادبانی سیدنی به هوبارت (تاس.) در سال ۱۹۴۵ برگزار شد. سیدنی میزبان بازی های امپراتوری بریتانیا در سال ۱۹۳۸ (بازی های مشترک المنافع فعلی) و همچنین بازی های المپیک ۲۰۰۰ بود.

حقایق
پایتخت سیدنی
جمعیت (۲۰۲۱) ۸,۰۷۲,۱۶۳
تاریخ پذیرش ۱۹۰۱
کوکابورا پرنده ایالتی
ایالت فلور واراتاه
کرسی در مجلس نمایندگان فدرال ۴۸ (از ۱۵۰)
منطقه زمانی ساعت استاندارد شرقی استرالیا (GMT + 10)
نخست وزیر کریس مینز (حزب کارگر)
مساحت کل (کیلومتر مربع) ۸۰۰۶۴۲
مساحت کل (میلی مربع) ۳۰۹۱۳۰
۱فقط مناطق اصلی و جزیره ای؛ آب ساحلی را شامل نمی شود. ۲به جز Broken Hill (ساعت استاندارد مرکزی استرالیا، GMT + 9:30) و جزیره Lord Howe (زمان استاندارد جزیره لرد هاو، GMT + 10:30).